I'm shakin' bacon

Oh oh oh... OH! Wat is het toch verschrikkelijk jammer dat jullie met zijn allen op een kluitje in nederland zitten. Ik suggereer een volksverhuizing naar alaska want... oh oh oh OH! Wat is het hier Tof. Amerikanen zijn er goed in; het Goede Leven. De overexcitement over kant-en-klare-ready-to-go-lunchpakketjes, het circus van Promdresses, Prommuiltjes, Promonderbroeken en Promtampons, Spiritweek, hockeygames, musicals, try-outs, feestjes.

2 weken terug was het dan zover. Tromgerrofeltromgeroffeltromgeroffel - THE MODEL UNITED NATIONS CONFERENCE 2008! - Euh...? Zoals ik al eens eerder heb laten vallen zit ik in de Model UN club a.k.a een simulatie van de Verenigde Naties. Ieder jaar een conferentie tussen alle HighSchools in Anchorage en de University van Anchorage en dit jaar was het topic: Modern Slavery. Iedere school vertegenwoordigt een land d.m.v. van 4 committees. Mijn land: Myanmar. Mijn comittee: International Law Comittee. Dus daar waren we dan, voorbereid en wel, op vrijdagochtend 9 uur in een "kamer" waar onze tweede kamer U tegen kan zeggen. Blauwe leren stoeltjes, microfoontjes, ingelijstje naambordje, een hamertje voor de chairman, de hele mikmak. Mantelpakjes verplicht en kauwgom verboden. Ik kan jullie met traumatised mind vertellen: I was NOT amused. Ik kreeg er maar de mierenkriebels van: de hoofdstad van Myanmar?! De president?! Wat mijn mening is op Amendment 6 met betrekking tot Article 85 Section 34 Clause 21...?!! Gasten die 2, misschien 3 jaar ouder zijn dan ik en als ik het kan zeggen: een mindfucking vocabulaire. Van 9 uur s'ochtends tot 6 uur s'avonds. En in het begin probeer je nog een beetje de fanatieke pro uit te hangen; instemmende knikjes, lachen als iedereen lacht, de savoir-savoir-look on your face. Maar na een tijdje krijg je nekpijn van het heen-en-weer-en-terug-en-weer toeschouwen van een zweetuitbrekend debat tussen de Delegate van Brazil en de Delegate van Myanmar. Want zo gaat dat: eerst steek je je Point-Of-Order-bordje in de lucht, en als de chairman met zijn hamertje zwaait mag je opstaan om vervolgens een lang lulvheraal op te hangen: "The Delegate Of France would to like to point out the consequences as well as the influence of your statement which determines... BLABLABLA." Na een tijdje krijg je een droge keel van het 9 uur stil zijn en niks te zeggen hebben op de issue omdat NEDERLANDSE ONDERTITELING ontbreekt. Na een tijdje krijg je zenuwtrekjes van 3 uur je plas ophouden en begin je je aanzienlijk te irriteren aan die - wat zijn het? puistjes? wratten? aids? - uitslag in de nek van De Delegate van Italy. Na een tijdje krijg je de neiging om op te staan en te gillen: "THE DELEGATE OF MYANMAR IS FUCKING BORED!" Maar dan heb ik nog niet verteld over het United-Nations-Conference-msn-systeem want dat is ronduit HARDCORE geniaal. Men neme een briefje; men schrijve de woorden, men steekt het papiertje in de lucht en zowaar een PERSOON bezorgt het voor je. Gratis. Wistikniksvannatuurlijk. En toen kreeg ik ineens een briefje en het zweet stond in m'n steunzolen want - SHIT! - iemand had vast ontdekt dat ik een neppe Amerikaan was en dat ik hier als toerist zat te chillen. Met trillende handen en gesloten ogen vouwde ik heel voorzichtig het briefje open - oh jee, oh jee, oh jee, wat zal er van mij worden? Strafregels? Nablijven? TERUG NAAR NEDERLAND? - en daar was het: "OMG. Where did you get those shoes?! X Delegate of Mexico."

Zaterdag was nog erger want toen ging we al die crap reviewen. En dus in lunchbreak besloten ik en een paar van mijn teamies er tussen uit te knijpen voor een welverdiende Starbucksbreak. En toen bleek dat er ook nog eens dograces waren EN een carnaval dus een telaatkomer was gegarandeerd. En dat is het leuke van Alaska; dat er zoiets bestaat als dograces en een heus eskimo-carnaval. Een heel parcour in Anchorage uitgezet van ongeveer 40 miles, een stuk of 20 honden per slee, en 1 voor 1 vlogen ze aan je neus voorbij. En deze formule-1-honden gaan KEIhard. Ik ben blij dat ik geen hondenslee-sleer ben want ik zou er maar misselijk van worden.

2de stop: het Carnaval. En een native Alaskan traditie is dus The Blankett. The Blankett is made of walvishuid maar nu is het verboden om Walvisssen te jagen dus zijn het walrushuiden. Lekker taai joh. En dan maken ze er een soort van trampoline van waarbij iedereen een kantje pakt en iemand in het midden kan "springen." De Nintendo WII is uit jongens; het is The Blankett. Een ander fascinerend X-rated event was de fur-auction, ofwel "vachtenveilig" (ik vind het ineens zo stom om sommige dingen naar nederlands te vertalen; het klinkt zo boers). Beren, herten, elanden, eekhoorns, vossen, zeehonden, alles te koop voor de prijs van 2 voor 1. 3 beren voor 14 dollar en ja, dan moet je even het bloed wegschrobben en het modelltje moet je zelf even in elkaar knutselen maar heuj, dan heb je wat. En toen moest ik nog denken aan al die arme WereldNatuurFondsrangers in Nederland die 35 handtekeningen per jaar verzamelen en demonstraties houden in de fietsenstalling van een kleuterschool; het is zinloos jongens. Honestly; the people around here DON'T CARE. Hoe onwetend we zijn in Nederland, check out the world, it ain't that easy.

Na deze langer-dan-we-ons-konden-veroorloven-break zijn we dan teruggegaan om ons te begeven in de laatste uurtjes van de fun van Model UN en Big Surprise: we wonnen niet. Maar we kregen weliswaar een certificaat met onze naam er op en een foto op het podium met de chairman en zijn hamertje en alle vlaggen op de achtergrond. En natuurlijk was de borrel inclusief, de alcoholvrije borrel want het blijft Amerika, en ik de Delegates Of Belgium opgezocht want Nederland was niet aanwezig en gevraagd waarom ze hun introductie in Frans gesproken hadden en niet in Nederlands want tenslotte spreken ze ook Nederlands in Belgie: "OH! Really...?" Lekker gevoel altijd om te weten dat je niet de enige bent die niet zijn huiswerk heeft gedaan.

Na de borrel rap naar Amanda's huis om om te kleden voor de Cotillion Dance want die was er ook weer. Lekker niet douchen natuurlijk maar gelijk m'n haar in de krul en mezelf in mijn KNALGROENE nieuwe glitterjurk gehesen en het eerste wat me opviel toen ik binnenkwam: Oh shit. Het thema is black-and-white. Maar het feest was leuk, vooral omdat ruim al m'n Amerikaanse homies stomdronken waren. Ik was vergeten hoe lollig dronken kiddo's zijn.

Van de week lekker gehuiswerkt, naar Open Gym Girl's soccer geweest, ik ga voor de Try-Outs na de Springbreak want als native Europeaan wordt het maar eens tijd dat ik mezelf ga bewijzen (Oh jee) en donderdagochtend zijn we in alle haast met de Partnersclub in Alyeska gereden. Partnersclub is een samenwerking tussen studenten van school en een gehandicaptenklasje zodat ze een beetje kunnen socializen en als iemand van jullie de grap waagt te maken: "bij welke groep hoorde je dan Amber?" Dan zal ik je eens even flink op je nummer zetten want deze kindertjes zijn cool. En ze weten van skien/snowboarden. Alyeska is dus HET OORD. Een uurtje rijden hiervandaan over DE weg, Girdwood-Road, een van de mooiste van Amerika, ik geloof dat ik het al eens gementioned had. Deze weg is... adembenemend. Ik had nooit gedacht dat ik dit woord uit m'n woordenboek zou trekken maar vandaag is Het Moment. Ik wil er geen drama van maken maar ik kan zeggen dat jullie wat missen. Deze weg loopt dwars door zee, omringd door spierwitte torenhoge sneeuwbergen en de de oevers zijn van bevroren drijfzand en bedekt met kleine ijsbergjes en dan de andere kant van de weg, heb je torenhogerotsen waar beren en geiten leven en die volhangen met meterslange ijspegels. IJSPEGELS VAN 2enHALVEMETER. Je zou m'n vader er kunnen naasthangen en niemand zou het opmerken dude. I was impressed. Ik reed dus met vrienden van school, Sarah en Daniel die autorijden (I love Americans) en natuurlijk Pedro, Julia en Hannah zodat we ietsje langer konden blijven. En eenmaal aangekomen hadden we een cabin (huisje?) dat praktisch gezien aan de startlijn van de pistes stond dus beter konden we het niet krijgen natuurlijk. Meteen de pistes op, PRACHTIG uitzicht, en het is eenderlanger geweest sinds ik had geboard (2 HELE weken^^) en dus was het weer even wennen maar YEAH ik heb het te pakken. Ik raad jullie allen aan om het ooit eens te proberen: snowboarden. Ik heb m'n toe-turn te pakken en ik heb zelfs een jump geprobeerd. Ik ging - BIG SURPRISE - onderuit op m'n kont maar je moet me nageven dat ik lef heb, hihihi. En dus stelde de pro's Sarah en Daniel voor om de grote top te wagen. Skilift nummer 5. En o my god. Dit is een van die momenten in mijn leven geweest waar ik alles had gegeven om niet te zijn waar ik was. Stel je het volgende voor: 4000 feet (???), en als je over het randje kijkt is er niets. Niets behalve de 4000 feet tussen jou en de grond. En het eerste gedeelte is ook nog eens belachelijk steil. Ik huilen terwijl de rest al likely beneden was. Ik wist het niet meer. Doodgaan of m'n board uittrekken? Ik ben voor optie 1 gegaan en fortunately for me deed ik een good job. Heel voorzichtig, m'n board horizontaal gedraaid, de berg af. En dan moet je jezelf ineens afvragen of je scherp genoeg kunt sturen want een paar centimeter naar links en het is VOORBIJ. Afdalen afdalen afdalen, en na het eerste stukje durfde ik zowaar m'n board te draaien en er vaart in te zetten en dat was GAAF. Dit pad loopt dus op het nippertjerandje van De Berg en je kijkt zo over Alaska uit, en de zon ging onder (anzichtkaartzonsondergangen) en het was alleen maar ik, Pedro, Daniel, Julia, Hannah en zoals ik al zei: ik wil geen drama maken maar dit ga ik ECHT missen volgend jaar.

S'avonds dolle pret, zijn we naar een heuse Apres-Ski-Bar gegaan, hihihi. Heel illegaal natuurlijk dus zijn we incognito in de achterkamer gaan poolen. En jajaja, Pedro en Daniel zijn goed dus het wordt tijd dat ik mijn poolvaardigheden eens opfris. Na het poolen zijn we gaan NACHT-snowboarden, hahaha. Er waren nog een paar liften open en dus zijn we naar boven gegaan in het pikkedonker en hebben we ons gewaagd aan een bospad waar we uiteindelijk in een megabotsing eindigden dus zijn we maar gaan sneeuwballenvechten. Daarna naar binnen in de cabin, grote drama omdat we allemaal in dezelfde kamer moesten slapen en jongens-en-meisjes is heel slecht natuurlijk dus meisjes aan de meisjeskant en jongens aan de jongenskant maar slapen kwam er natuurlijk niet van want ook al zijn we 17/18/19; foto's maken van slapende mensen, kussens jatten, doendurvenofdewaarheid met blote billen in de sneeuw, het blijft leuk.^^ Vrijdagochtend vroeg de pistes op en het sneeuwde hardcore en toen begreep ik ineens waarom mensen skibrillen dragen... Iedereen smiddags al terug en wij bleven tot einde middag en zijn toen rond 5/6 uur teruggereden. En OHJA, we reden dus terug over de Girdwoodroad en in de verte in de zee zagen we van die fonteintjes opspringen - HUH? - dus blijkbaar waren dat beluga-walvissen. WAL-VIS-SEN.

En toen en toen en toen besloten we naar The Play te gaan. Beauty & The Beast. De musical die 8 avonden x 800 mensen is uitverkocht dus ja, het is niet kinderachtig. Ik kon niet geloven dat dit een highschoolplay was...! Maureen was Belle; dijk van een stem. Het orkest, het zingen, de dansen, de hele show... OUTSTANDING.

Dus nu is het vrijdagavond hier, bijna 12 uur. Ik ga dit weekend maar eens een lijstje maken wat ik allemaal mee moet nemen naar... CALIFORNIA! En voor de rest nog 2 feestjes morgen dus ik heb me niets te vervelen^^ ARGH, I LOVE ALASKA. De outdoorpersoon in mij ontwaakt en ik geloof dat ze me weg moeten sleuren hier. Ben ik met de bomen en de sneeuw vergroeid. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie!

Adios kiddo's -