Wat mij vandaag is overkomen...

ALLEKRIEBELSNOGAANTOE. Geen woorden. WHAT THE FLIP. Bijna. DOOD. BIJNA. Pistolen. LOCKDOWN.

Man wat is het moeilijk hele zinnen te maken als je in shock bent. Hier komt een verhaal waar je neusharen van krullen.

DUS. Mijn school, East High, is de GROOTSTE, de ARMSTE, de MEEST CRIMINELE, de MEEST MULTICULTURELE school van Anchorage, a.k.a. de ghettoschool. Heel veel Aziaten, waaronder Filipijnen en Japnners, die bij wijze van spreke van de overkant komen.

Al een paar weken lang is er This Issue tussen 2 groepen Aziaten; een of ander heftig conflict tussen Aziaten die in Amerika zijn geboren en Aziaten die in Azie zijn geboren en over wie zichzelf dan als puur-Aziatisch beschouwt, bladiebla. Ik weet het naadje van de kous niet maar zo ongeveer gaat het verhaal. Ik vind het nogal heftige stof voor een stelletje highschoolers, where the flip maken ze zich druk om? Maar zo is het en zo gaat het.

En dus hebben de afgelopen weken nogal heftige gevechten plaatsgevonden en daarbij de nadruk op HEFTIG. Deze stoeipartijtjes zijn niet kinderachtig; ik geloof dat het plaatselijk ziekenhuis al volgeboekt is. 1 van die gevechten was een gevecht tijdens een basketbalgame, of lievergezegd OP HET VELD, tussen East High en Dimond High waarbij zelfs de coaches en ouders betrokken werden; niet als bemiddelaars maar als een extra vuistje. Coaches ontslagen, kindertjes geschorst, ouders verbannen. En toch weer een gevecht en WEER een gevecht totdat de halve school er bij betrokken was

EN TOEN. Maandagmiddag, 11 februari, liep het uit de hand. IEMAND WAS NEERGESTOKEN IN ZIJN RUG. In de NORTHWEST-vleugel waar ik mijn laatste lesuur heb, dus heb ik het net misgelopen (man, ik loop ook alle goeie dingen mis!) En dus was het s'avonds op het nieuws en kregen we telefoontjes thuis dat de boel was opgelost en dat iedereen gewoon op school verwacht zou worden de volgende dag.

EN TOEN WAS HET DINSDAG, VANDAAG, DE 12de. En om 2 uur is de school uit dus de bel gaat om klokslag 2 uur; lalala, maar dit keer was het geen joepie-de-school-is-uit-bel maar een lockdown-bel. Een lockdown, for the record, is een soort van antiterrorisme-maatregel; lichten uit, iedereen in een hoekje van de klas, uit het zicht van deuren en ramen zodat ieder die door het raam de klas in kijkt denkt dat het lokaal leeg is, deuren gaan automatisch op slot en stil zijn. Dus de LOCKDOWNBEL ging. En ik weer lachen, stomme exchange student die ik er ben, maar NEE, het was geen oefening: "This is a lockdown, I repeat, THIS IS REAL, don't leave your classroom." Bladiebla. En dus allemaal als kriebelgekken naar de andere kant van de klas, op elkaar gepropt met ingehouden adem en iedereen in de stress I LOVE YOU MOMMY smsen en ik maar denken: VERDORIE, ben ik NET m'n telefoon vergeten vandaag. En wij wachten. IK WAS ZO BANG. Ik ben nog nooit zo bang geweest. We hoorden leraren op de gangen rennen en schreeuwen en om kwart over 2 werd er omgeroepen dat er NO WAY was dat we het lokaal mochten verlaten en wij wachten, wachten, wachten, en om kwart voor 3 was de kust dan veilig en mochten weg en iedereen bloednieuwsgierig natuurlijk maar geen leraar die wilde vertellen wat er was. Overal politie etc etc. Vanavond op het nieuws, dus we zullen het horen morgen! 1 ding: IK BEN NOG NOOIT ZO BANG GEWEEST.