1 Prom down, 2 to go

Ha die nedergangers,

Zaterdagavond ben ik naar de eerste van 3 Proms geweest. M'n eigen Prom is pas de 3rd of May maar Carlien had me uitgenodigd voor haar Palmer High School Prom...! En voor de genen die geen flauw idee hebben wat een Prom is; eindgala maar dan beter. En dus een gekut want ja, ik had wel wat jurken meegebracht van Hollandia maar geen vallen allen echt Promig. Uiteindelijk toch voor mijn te kleine - verdomdnogaantoe, heb ik me helemaal strak getraind de afgelopen maanden, ben ik dikker geworden! - groene galajurk van vorig jaar gegaan. Jeweetwel, dat korset; dus ik heb de hele avond m'n adem staan inhouden. Dus het plan vooraf was out to dinner met Carlien's vriendenclubje in een fancy restaurantje wat een heel eigenaardige bijeenkomst was; 5 jongens, 5 meisjes en we pikken allen unaniem een ceasar-salade van het menu terwijl Carlien en ik probeerden uit te zoeken hoe het wie-date-wie-systeem probeerden uit te zoeken wat ons overig nooit echt is duidelijk geworden. Hoe dan ook, om kwart voor 8 zaten we in de auto van miss-angermanagementproblemsontheroad (naam vergeten) en klokslag 8 uur stonden we op het treinstation van Anchorage International Airport voor The Big Show. En gelukkig als we zijn in Alaska viel er precies die zaterdagavond half 8 een prachtige 5 inch sneeuw en moesten we onze gepedicuurde-voetjes-in-onze-zilveren-muiltjes door de sneeuw sjouwen. Eenmaal binnen ontdekten we al gauw dat dit niet zomaar treinstation is maar een heus Promstation met lichtjes en lintjes en punch en chocoladefonteinen! En hoewel de masssa in het begin wat moeite had met los te komen op de deze-kennen-we-al-nummertjes van Meneer de DJ-in-tuxedo, waren aan het einde van de avond alle muiltjes op een grote berg naast de DJ-tafel gegooid en stonden we allemaal cha-cha-sliden in onze Promjurken...!

12 uur was het feest over en moesten we over het vliegveld terug en raad eens tegen wie we wel-getimed inliepen...? PE-DRO. Poepiebruin natuurlijk want die was net geland van 2 weken snowboarden in Montana en Colorado. Dus mijn eerste Prom was een geslaagd feestje...!

Hoe dan ook, maandag afschuwelijk nieuws... 2e uur is m'n artclass en ik deel een tafel met De Seniors en achter ons zit een tafeltje freshmens + buitenbenige emo Senior. En gosh, wat irriteerden we ons aan die gasten want emo-kiddo Luc kwam altijd stoned naar klas en freshmen-kiddo's wilden indruk maken op emo-kiddo door luidkeels op te scheppen over welke drankjes ze allemaal er doorheen joegen in hun Wilde Weekend. Een van die freshmen-meisjes zat ook in m'n gymnasticteam, Kala, 15 jaar, veruit de gene met de grootste mond in de klas. Dus zo was het dat Kala met Luc ging chillen op vrijdagavond en dat Luc een grote voorraad meth op zak had. Blijkbaar wilde sex gehad die nacht en zaterdagochtend wordt Luc wakker en maakt Kala wakker; Kala wordt niet wakker. "One of your classmates passed away last saturday by an overdosis of meth... Kala." O MY GOD. Ik dacht dat ze een grapje maakten. Maar nee, de tafeltjes naast ons waren leeg en niet veel minuten later kwamen Kala's vriendinnetjes in diepe tranen de klas in om haar portfolio op te halen. En niet dat ik best friends forever met haar was maar man - wat was ik in shock. Iemand overleden aan een overdosis? Dat gebeurt echt niet in Barendrecht. Blijkbaar was het hier niet zo interessant want vorig jaar had een sophomore zich klemgezopen en zichzelf per ongeluk in het hoofd geschoten en niet lang geleden was er een steekpartij in de noordvleugel. Heel nonchalant allemaal alsof er een footballmatch gecanceled was (waarschijnlijk zouden daar ze hier een bigger deal van maken). Natuurlijk was Kala het topic van maandag en de wildste geruchten deden de ronde; dat ze sex had terwijl ze dood ging, dat ze zelfmoord had gepleegd, dat Luc haar had vermoord en nu in de gevangenis zit. En plotseling was het niet meer Kala maar werd er naar haar gerefereerd als "the dead girl." Brrr, ik kreeg er de mierenkriebels van. Ik kan er maar niet bij hoe stil het vandaag was in artclass...

Om over iets heel anders te spreken; Het Weer. Want als er iets interessant is in Alaska is dat het weer. Op-en-eens kregen we vandaag een teringlading sneeuw en sinds we echte sneeuwval hebben gehad in 3 hele weken had iedereen natuurlijk z'n sneeuwbanden verwijderd. En toen mochten we deze morgen onszelf door de auto's die massaal van de weg af SCHOTEN sturen. Vanochtend is er al zo'n 5 inch (12 cm) gevallen en vanavond is er nog een 12 inch opgegeven. Niet veel meer als normaliter dus maar het probleem is dat de sneeuw grotendeels aan het smelten was de afgelopen wegen maar nu begint het weer te vriezen s'nachts dus alles vriest vast; een laag van 15 meter ijs op de weg (daar kan geen zout doorheen) en daarbovenop nog een lekkere laag sneeuw. Dus met een beetje geluk zit er morgen een snowday voor ons in. YAY^^

En ook hebben we vandaag onze cap 'n gowns ontvangen; jeweetwel, de traditionele graduation-outfit. Dat vierkante hoedje met een vaantje er aan die je volgens de traditie van links naar rechts slingert en de lange jurk. I was so excited want men; i look HOT in cap 'n gown.^^

Ook doe ik nog steeds track & field hoewel ik elke dag het team entertain door me 5x in de rondte te schelden - "I QUIT. TOMORROW" - en toch weer elke dag op te dagen. Volgens de coach een eigenaardige vorm van sympathie. After all: "I'm amberlicious, my body stays vicious, i'll be up on the TRACK just working on my fitness." M'n eerste race was weliswaar een onherstelbare ramp van 3200 meter maar ik was niet de laatste dus Good Job Amber.

Van de week hadden Hannah & ik ons eenmalig vrijwillig aangeboden als professionele cheerleaders voor het Varsity Boys Soccer team en omdat we dat min of meer vergeten waren hebben we ter plekke indrukwekkende cheers bedacht: "EAST IS THE BEAST!" en "WEST IS NOT THE BEST" (We speelden tegen West High School en die hadden natuurlijk "WEST IS THE BEST!" Dus petje af voor mij en Hannah en onze formidable cheer-kunsten.

Vandaag hadden we een POW-ceremonie (Prisoners of War); een soort herdenkings-ceremonie, verzorgd bij de militairy, om de helden van Vietnam te herdenken en dit jaar was dat dus in de gym van onze school. Ontzettend indrukwekkende speech van een man die 6 jaar had vastgezeten in een cel van 8 bij 8 feet en zijn vrienden had zien martelen (ze braken z'n baten en verdraaiden ze) in 120 degrees. En het lulligste van alles was dat hij thuiskwam en zijn vrouw was een maand voordat hij vrijkwam hertrouwd.

Nog maar 22 dagen tot graduation... BOEHOE! Ik kan me de eerste week in Alaska nog goed herinneren, dat ik totaal in shock was met dit totaal-niet-amerikaanse-alaska met bergen en sneeuw, en klimmende hikende skiende rennende vissende mensen en een abnormaal grote school en dat ik een Hep B vaccinatie moest halen en dat ik spontaan in huilen uitbarstte bij die arme verpleegster en dat ik alleen maar kon denken: "Wanneer zal ik naar huis gaan? Vandaag of volgende week?" En na 8 maanden kan ik me niet voorstellen hoe mijn leven er in nederland gaat uitzien zonder bergen en zonder sneeuw en zonder de mensen hier en zonder dollars en zonder starbucks en zonder Spiritweeks en zonder football...